miércoles, 28 de noviembre de 2012

Vuelan...

http://www.flickr.com/photos/50339785@N00/5178821384/sizes/z/
                                                            ________________________
                                                            
Cuantos días baldíos
haciéndome pasar por lo que soy.
Máscara sin memoria, líbrame
de parecerme a aquel que me suplanta
Uno solo será mi semejante
J.M. Caballero Bonald
_______________________


Finaliza Noviembre, mientras huyen raudos los últimos vencejos desahuciados de otoño. Vuelan alto en el horizonte celeste, ajenos a este remolino de hojarasca muerta y desencanto. Una Luna henchida y mentirosa… vigila su sueño libre de gravedad deslizándose en las suaves corrientes que  van hacia el Sur…  Y siento un leve pellizco de envidia.

Reanudo mi “escogido” itinerario terrestre, pensando que es vano mi lamento.  Aparentemente, ellos, no dimensionan nada, sólo saben el camino. Nada más. Y la reflexión  se presenta diáfana:

Nada más... y nada menos… 
                                                   _______________________________


34 comentarios:

  1. Respuestas
    1. Kim, yo también te echaba de menos :) Es difícil coincidir :( Pero en "ná" me tienes ahí.
      Te quiero y lo sabes. Un beso, preciosa.

      Eliminar
  2. Respuestas
    1. Pues aquí me tiene vd. Sr. Druida, pa lo que guste mandar :)

      Y aunque publique mucho menos que antes, en su espacio dejo huella, con mucha más regularidad en el de Kimberly.

      Un abrazote.

      Eliminar
    2. "que en el de Kimberly" faltaba un "que".
      :)

      Eliminar
  3. Respuestas
    1. Susanita de mi vida... Ejjjqueee tamos mu lejos tú y yo :(
      Pero supongo que para fechas no tan lejanas ambas coincidiremos en Barna, así que, nus vemus en breve :)
      Besazo!

      Eliminar
  4. Cristal, ¿es una manifestación? :-)
    Ay! quien fuera vencejo, para huir hacia el sur lejos de la gravedad y del frío... Aquí, la nieve ya ha hecho acto de presencia para acompañarnos hasta la lejana primavera.
    Nostálgica y breve, pero preciosísima entrada, como un poema.
    Un placer visitarte.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Bueno, en todo caso parece una manifestación a mi favor ¿no? Soy así de afortunada amigo Godot.

      Muchas gracias, por opinar así de mis letras, porque para nada es poeta la que suscribe...
      ¿Será el otoño?

      En todo caso, ojalá no sea demasiado duro el invierno en el "país de la nieve". Aunque no sé yo...

      Un abrazo.

      Eliminar
  5. El texto de Caballero Bonald, muy, pero que muy sugerente...

    Me gustaba el otoño hasta que ha llegado éste...Me voy con los vencejos a donde sea...porque, según tú, saben el camino. Justo lo que yo ignoro...

    Yo te echo más de menos (1) que todos los que me preceden y los venideros. Espero la recompensa ...

    Un fuerte abrazo, Cristal

    (1).- Lo del "mas" y lo del "menos" no va con segundas...¿eh?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Luís A.:
      Caballero Bonald es un grande entre los grandes, sin duda! escogí esos versos porque creo que nos atañen a todos, de una forma muy evidente y palmaria.

      Y sí, en momentos tan confusos como estos vendría bien, tener el rumbo programado como esos vencejos, que 'parecían' volar ayer en libertad, lejos de las miserias humanas. Pero quien sabe... quizás nuestro rumbo, sea este vagar sin sentido aparente. Así se han presentado siempre las serendipias más afortunadas en este mundo. En las grandes crisis. O eso quiero creer :)

      Por otra parte, difícil cuantificar la nostalgia que pueda producir mi presencia o mi ausencia, en estos medios u otros. Sobre todo porque las relaciones, aún las virtuales, siempre son singulares e incomparables ¿verdad?
      Pero ciertamente, que La Mirada de cristal, no sería lo mismo sin ti, desde hace mucho. Te aprecio un web* y tal afirmación, tampoco va con segundas :)

      Otro fortísimo abrazo también para ti.

      (*) web, barbarismo informático, sólo por hacerte rabiar un poquitín :)

      Eliminar
    2. Caballero Bonald: PREMIO CERVANTES. Me alegro porque ya es mayor. Los otros candidatos pueden esperar..

      Hay barbarismos que me encantan. Como el tuyo.

      Mi frase, con segundas, no la has "pillado"...

      Eliminar
    3. Coincidencia o no... me alegra muchísimo que le hayan dado ese premio. Se lo tiene más que merecido. Y tienes razón, o se lo daban ya... o no íbamos a llegar a tiempo, que esta el hombre más "pallá que pacá"

      También me alegra, que te gusten mis 'barbarismos' pero esta zote, no consigue descifrar tu frase :(

      En fin! otro abrazote.

      Eliminar
  6. bueno, crystal presidenta!

    tu texto denota la proximidad de un grave otoño. en una de tus respuestas hacés referencia al "país de nieve"...yo recuerdo un film, "........y otra vez primavera"
    ni más ni menos.

    abrazo, compi*

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Silvia:

      Querida, por nada del mundo, sería presidenta. Lo juro! Eso sí, muchas gracias por el significado que tú le das a esa frase.

      Y la verdad es que sí, en este otoño, nos hemos caído con todo el equipo. No creo que nos salve ni la primavera próxima ni unas cuantas más... esto está que arde, mi Rayu.

      Así que bienvenido sea ese abrazo, que sé cierto. Y Miles de besos para ti y los tuyos***

      Eliminar
  7. y no sé por qué mi costumbre de escribir "crystal" en vez de "cristal"....

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ah! y tú tienes licencia para llamarme como te plazca. Pero probablemente utilices la "y" dado que en algún otro medio así consta :)

      Eliminar
  8. Aixecar la vista al cel mai no és dolent, al contrari, i t'estic veient mirant amunt...
    Jo també marxaria cap el sud, m'encanta el que has escrit, nena. Ets una crack!!
    Això, Crystal presidenta!! jeje

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Doncs noia, no sé que esperem per organitzar una breu fugida cap on tu vulguis. Dit queda!!!

      Un petó, bonica.

      Eliminar
  9. Nada más y nada menos que un nuevo día.

    Posibilidades infinitas.

    A veces la mirada no puede abarcarlo todo. Pero la tuya... Oh... La tuya es de cristal.. Y lo puede*

    besos**

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí, un nuevo día, una nueva aventura de posibilidades infinitas y también finitas...
      Como todo.
      Pero muchas gracias por acercarte y decir eso de mis letras, diosa.
      Te adoro :)

      Eliminar
  10. Pues no nos vendría nada mal, a los que gateamos por la tierra, tomar de vez en cuando ejemplo de la impasibilidad de esos seres que tienen ocasión de contemplar el mundo manteniendo las distancias, aunque sea a costa de no conocer el camino como lo conocen ellos.
    Bicos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Krapp:

      La verdad es que no nos vendría nada mal, tomar esa distancia que mencionas en tu comentario. "Alejarse" de lo evidente, de lo material que nos concierne... acostumbra a ser una sabia medida.

      Ya lo dice el adagio: "a veces, los árboles no dejan ver el bosque" :))

      Bicos, tamén para ti.

      Eliminar
  11. A pesar de esta incertidumbre que flota por todas partes y que cada día se hace más densa, aún con la carga que supone la apatía que genera en las caras ajenas, o no tanto, y que poco a poco terminará contagiándonos, incluso sin saber cual puede ser la dirección a tomar... lo importante a mi juicio sigue siendo el camino, la meta solo es la zanahoria que nos deslumbra.
    Quiero ser un vencejo sin meta, con camino, y no conocerlo para no aburrirme... y seguir leyéndote, of course.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Alfil:

      Tampoco yo, creo que haya meta alguna. Bueno, sí... y es de sobra conocida por todos: desaparecer en la "nada". Sea lo que sea, tal concepto.

      Pero estoy totalmente de acuerdo contigo, lo único importante aquí, lo único que de verdad tenemos... es el camino. De lo que en él hagamos y de como lo recorramos y utilicemos esos imponderables que nos vienen dados (geografía, familia, ¿azar? etc...) depende este breve lapso que es nuestra vida. Aunque en el fondo (y me temo que en la superficie también :S) somos nosotros los que creamos nuestro tiempo y nuestro destino con el pensamiento que reconvertimos en acciones.

      Y muchas cosas más que probablemente, los humanos, tan sujetos este subjetivismo rabioso que nos define, somos incapaces de percibir.

      Pues eso! y vencejo o no, :) espero seguir viéndote entre mis letras, amigo. Gracias por venir.

      Eliminar
  12. Un abrazo, amiga... Quizas sea cierto y esos vencejos terminen llegando al sur...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No lo dudes, amigo Antiqva, es su destino. Lo llevan grabado en sus genes.

      Si les ves, saluda al tercero del fondo a la izquierda, según miras a Cuenca... :) es amigo mío y lleva un fortísimo abrazo para ti, de mi parte.

      Eliminar
  13. El sentido de la orientación que nunca tendremos.
    Me gusta leerte, Cristal.
    Besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues siempre que te "pierdas" que se para llegar hasta aquí, Virgi
      Y a mí me gusta encontrarte entre mis letras, preciosa.

      Eliminar
  14. Hola Cristal
    Cómo estas, hace ya tiempo, he estado de peregrinajes del espíritu!
    Pero ya veo que sigues al pie del cañón, ¡Sí señor!
    Cuidate, besos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No sé si al pie, o a "los pies"... del cañón, pero sí, aquí sigo y pinta que seguiré. Ya veremos.

      Veo que quien más quien menos, todos andamos de peregrinajes espirituales. En fin! será la época... digo yo.

      Pero como sea, me gustó encontrarte de nuevo, José Luís. Un beso.

      Eliminar
  15. Leo muy a posteriori tus palabras, y este artículo que habla de aves migratorias me recuerda que este año no han volado a otras tierras las cigüeñas que suelen pasar el otoño cerca de mi trabajo, en el madrileño barrio de Vallecas, alimentándose de los residuos de toda la urbe. ¿Seremos nosotros los próximos en vivir de desechos?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jose:

      Si es que está todo del revés... y hasta las cigüeñas, se ven afectadas. Y desgraciadamente, cada vez son más los que se alimentan de desechos. Ojalá, sepamos encontrar el camino correcto como los pájaros... pero me temo que por el momento, ¡va a ser que no!
      En fin! un abrazo y gracias de nuevo por acercarte y dejar huella, amigo.

      Eliminar

matices varios

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...